نقاشی های رنگی که بر دیوار بعضی از غارها پیدا شده است احتمالاکوشش اولیه بشر را در بروز خلاقیت نشان می دهد. در دوران بعد بشر و اقوام متمدن سعی نمودند تا از منابع طبیعی رنگدانه ها و رنگپایه هائی که دوام بیشتری دارند تهیه و مصرف نمایند. سومری ها و بابلی ها تقریبا سه یا چهار هزار سال قبل از میلاد مسیح بعضی از قیرها و مواد قیری را که هم جنبه تزیینی و هم جنبه حفاظتی داشت بکار می بردند. در روایات مذهبی آمده است که نوح پیامبر، کشتی خود را با پوششی از قیر، از داخل و خارج پوشاند و آنرا ضد آب نمود. در مورد پودرهای رنگی که یک جزء از رنگ را تشکیل میدهند سیر تحول و استفاده بصورتی بوده که در آغاز از اکسید آهن قرمز و زرد و گچ سفید و ذغال و استخوان ذغال استفاده می شد و بتدریج با سبز معدنی مالاشیت، آبی معدنی آزوریت، قرمز معدنی سینابر، آبی مصنوعی مصری، لیتارژ، سرنج، سفید سرب، قرمز روناس، آبی ایندیگو تا قبل از میلاد مسیح ادامه یافت. بعد از میلاد، سولفور جیوه قرمز بصورت مصنوعی، کوچینال رنگ قرمزی که از بدن خشک شده حشرات بدست می آید، آبی آهن، زرد کرم، آبی اولترامارین، اکسید روی، زرد روی، زردکادمیوم، ارغوانی پرکینز، قرمز پارا و قرمز لیتول نیز بصورت مصنوعی تولید و مصرف شد و در قرن بیستم ایندیگو، قرمز تولوئیدین، لیتوپون، تیتان دی اکسید، آبی فتالوسیانین و بسیاری دیگر از پودرهای رنگی، بدست بشر ساخته و مورد استفاده قرارگرفت.
در مورد رنگپایه که جزء دیگر رنگ را تشکیل می دهد ابتدا از آب شروع و بعدها از زرده و سفیده تخم مرغ و صمغ عربی و موم عسل و شیرترش شده استفاده بعمل آمد. این وضع تا تهیه جلا در پانصد سال قبل از میلاد مسیح ادامه داشت.
